2 października 1919 z połączenia II, III i IV Batalionów Obrony Krajowej zorganizowany został 1 Pułk Obrony Krajowej. 1 stycznia 1920 oddział przemianowany został na 2 Pułk Rezerwowy. 26 stycznia tego roku jednostka przemianowana została na 159 Pułk Piechoty Wielkopolskiej i włączona w skład Grupy Zachodniej Frontu Wielkopolskiego (przemianowanej na VII Brygadę Rezerwową). 5 marca 1921 przemianowany został na 74 Pułk Piechoty. Dnia 14 maja 1922 roku w Biedrusku, w obecności Naczelnika Państwa marszałka Józefa Piłsudskiego, delegacja powiatu lublinieckiego wręczyła uroczyście sztandar pułkowy ufundowany przez władze miasta i mieszkańców powiatu.

Dnia 18 czerwca 1922 roku na podstawie rozkazu gen. Szczeptydzkiego, Pułk wyruszył z poligonu w Biedrusku do Herb Polskich. W dniu 26 czerwca 1922 roku Pułk uroczyście witany dotarł do Lublińca.

W 1932 roku, w 10 rocznicę wkroczenia 74 Pułku Piechoty do Lublińca, Pułk otrzymał jako jedyny w Wojsku Polskim nazwę Górnośląski.

W Lublińcu 74 GPP stacjonował 17 lat, to jest do dnia 1 września 1939 roku.

Zdyscyplinowanie wojska, wysoka kultura osobista oficerów i podoficerów sprawiły, że od początku pułk zaskarbił sobie sympatię miejscowego społeczeństwa.

Pierwszym dowódcą 74 GPP był płk Milan Marszałek, a od 1932 roku płk Wacław Wilniewczyc. Funkcje zastępców dowódcy pułku pełnili: ppłk Julian Janowski, ppłk J. Gruszka, a następnie ppłk B. Panek, ppłk S. Czaryłło, ppłk dypl. S. Wilimowski. Według danych z 1925 roku kadra zawodowa Pułku liczyła 55 oficerów i 127 podoficerów. Od tego roku Pułk posiadał 3 bataliony, w każdym 3 kompanie strzeleckie i 1 kompanie CKM - łącznie w czasie pokoju Pułk liczył około 1500 żołnierzy.

Obecność Pułku miała ogromny wpływ na życie i rozwój miasta Lublińca i powiatu. Pułk dawał zatrudnienie wielu rzemieślnikom, ożywił handel - powstawały liczne sklepy, ożywił rolnictwo - dokonując stałych zakupów żywności. Rozwijały się zakłady produkcyjne i instytucje użyteczności publicznej. Powstały obiekty sportowe i rekreacyjne, wybudowano nowe szkoły. Rozkwitło życie kulturalne miasta, działał zespół teatralny, odbywały się koncerty muzyczne i zawody sportowe. Powstał Wojskowy Klub Sportowy, ważną działalność kulturalną prowadziła dęta i symfoniczna orkiestra pułkowa. Żołnierze i kadra Pułku brali aktywny udział w uroczystościach miejskich i państwowych organizując wiele imprez kulturalnych i patriotycznych. Bardzo aktywnie działało harcerstwo pod opieką kapelana i katechety ks. J. Szymały. Z jego inicjatywy przebudowano i powiększono kościół św. Krzyża, wybudowano nowy budynek gimnazjum oraz bursę dla młodzieży.

Latem 1939 roku nastał czas gorączkowych przygotowań do obrony granicy i miasta. Dowódcą Pułku był płk W. Wilniewczyc, zastępcami ppłk B. Panek i ppłk S. Wilimowski. Dowódcami batalionów byli: I mjr Józef Pelc, II mjr Kazimierz Rybicki, III mjr Jan Wrzosek. Pułk wchodził w skład 7 Dywizji Piechoty dowodzonej przez gen. bryg. J. Gąsiorowskiego, a ten był częścią armii "Kraków" dowodzonej przez gen. bryg. A. Szyllinga.