por. / kpt. Antoni Nieborak (2 X 1919 - 21 VII 1920) urodził się 11 stycznia 1882 roku. 5 maja 1919 roku został oficjalnie przyjęty do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, jako oficer byłej armii niemieckiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i jednocześnie mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 października 1918 roku. Służbę w Armii Wielkopolskiej liczono mu od 1 stycznia 1919 roku.

16 marca 1919 roku rozpoczął formowanie 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich, później przemianowanego na 56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej. 1 maja tego roku obowiązki dowódcy pułku przekazał kapitanowi Zygmuntowi Łęgowskiemu, a sam objął obowiązki dowódcy batalionu zapasowego pułku.

4 października 1919 roku został wyznaczony czasowo dowódcą 1 Pułku Obrony Krajowej, który formował się w Pniewach. 1 stycznia 1920 roku dowodzony przez niego oddział został przemianowany na 2 Pułk Rezerwowy, a 26 stycznia 1920 roku na 159 Pułk Strzelców Wielkopolskich. W lipcu 1920 roku z powodu poniesiony strat pułk został czasowo rozwiązany. 20 lipca 1920 roku został dowódcą I Batalionu 66 Kaszubskiego Pułku Piechoty, który po zakończeniu działań wojennych stacjonował w Chojnicach.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 424. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 74 Pułk Piechoty.

por. Walenty Peszek (p.o. 21 VII - 4 VIII 1920) urodził się 11 lutego 1897 roku w Białobrzegach, w powiecie łańcuckim, w rodzinie Józefa i Zofii z Trojnarów. W czerwcu 1917 roku złożył egzamin maturalny w cesarskim i królewskim Gimnazjum Realnym w Łańcucie. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Służył w c. i k. 90 Pułku Piechoty. Awansował na podporucznika. Ranny na froncie. Od sierpnia 1916 roku do stycznia 1917 roku przebywał w szpitalu.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Walczył w obronie Lwowa, jako dowódca plutonu, a następnie dowódca ochotniczej kompanii 5 Pułku Piechoty Legionów z Łańcuta. W latach 1919-1920 walczył na wojnie z bolszewikami. W lutym 1920 roku awansował na porucznika. W lipcu 1920 roku objął dowodzenie kompanią w 159 Pułku Piechoty Wielkopolskiej. 5 sierpnia 1920 roku Chotomowie objął dowództwo I batalionu 167 Pułku Piechoty, który w następnym roku został przemianowany na 75 Pułk Piechoty.

mjr / płk Milan Marszałek (21 X 1920 - 1 VI 1932)

ppłk dypl. Józef Gruszka (p.o. 1 - 18 VI 1932)

Pułkownik Wacław Wilniewczyc  (18 VI 1932 - 4 IX 1939) urodził się 7 marca 1889 roku w Rosji w guberni Irkuckiej sioło Kimiltiej na Syberii. Zaciągnięty do rosyjskiego wojska na początku I wojny światowej dostaje się do niemieckiej niewoli i przebywa w niej do końca wojny. Z chwilą odzyskania przez Polskę niepodległości  wstępuje do Wojska Polskiego. Najpierw jako dowódca kompanii w 41 suwalskim pp w roku 1920 r. W 1922 r. mianowany na stopień majora i przeniesiony do 27 pp w Częstochowie na stanowisko dowódcy batalionu. W 1927 r. służy w KOP w Klecku. W roku 1930 r. awans na podpułkownika i w 1931 roku przeniesiony do 9 pp Legionów w Zamościu jako zastępca dowódcy pułku. W 1932 roku przeniesiony do Lublińca na stanowisko dowódcy 74 GPP. W roku 1933 awans na stopień pułkownika.
Pułkownik znajdował się w ścisłym gronie dowódcy 7 DP generała Janusza Gąsiorowskiego. Na jego osobisty rozkaz pułkownikowi Wilniewczycowi wraz z grupą oficerów udaje się wyjść z okrążenia i przygodnym samochodem udaje się w kierunku Kielc gdzie miała nastąpić reorganizacja  7DP. Wraz z nim jest porucznik Stanisław Nowiński, dowódca plutonu pionierów 74 GPP.

W dniu 5 września 1939 roku organizuje obronę drogi wylotowej z Kielc w kierunku Krakowa. W trakcie walk ginie porucznik Nowiński. Po zakończonej obronie, wieczorem dnia 5 września ukrywa się w mieszkaniu kolejarza pana Eubicha, który daje mu cywilne ubranie. Celem pułkownika Wilniewczyca było przedostanie się do Sandomierza i przekroczenie Wisły celem dołączenia do walczących wojsk. Niestety, nie zdążył. W październiku 1939 roku znajduje się w Warszawie i zaczyna organizować podziemne struktury walki. Jest w ścisłym dowództwie ZWZ AK pod pseudonimem „Willi”. Ginie śmiercią tragiczną dnia 31 lipca 1944 roku w Zielonce pod Warszawą gdzie mieszkał w willi swojego brata Piotra Wilniewczyca, słynnego współkonstruktora pistoletu VIS wz.35 oraz pistoletu maszynowego „Mors”. Ginie podczas ostrzału artyleryjskiego zachodniego brzegu Wisły przez wojska sowieckie. Pochowany na Powązkach.